Waardering *****
Eva García Sáenz De Urturi was jarenlang optometrist voor ze de overstap maakte naar het schrijven. Na eerdere romans koos ze voor haar vierde boek voor een extra uitdaging, een politieroman. Ze omschrijft het zelf als “next level” schrijven omdat ze veel meer moest plotten en haar denkvermogen flink aan het werk moest zetten om de lezer erbij te houden en op het verkeerde been te zetten. Voor haar hoofdpersoon wilde ze dat hij een eigen ziens- en handelswijze zou hebben, wat zich uit in zijn menselijke versus zijn professionele kant. Een unieke en persoonlijke touch bracht ze in door haar eigen grootvader als voorbeeld te gebruiken voor 2 personages in haar boek, waarmee Kraken zijn grootvader haar dierbaarste personage werd en het makkelijk werd om vanuit hem te schrijven (bron https://www.parool.nl/kunst-media/hoe-een-thriller-deze-baskische-stad-op-de-kaart-zette~b34b7f50/?referer=https%3A%2F%2Fwww.google.nl%2F ).
Briljante archeoloog Tasio Ortiz de Zárate zit al 20 jaar vast voor een reeks moorden in zijn woonplaats en staat op het punt vrij te komen als het moorden weer begint. Unai Ayala, inspecteur en profiler moet aan de slag om, samen met zijn collega, volgende moorden te voorkomen. Zijn nieuwe baas is echter niet zo enthousiast over zijn onorthodoxe werkwijze en dat, gecombineerde met recente ervaringen uit zijn privé situatie, maakt het extra lastig om deze zaak te onderzoeken als alle anderen.
Met een mooie cover in donkere kleuren en een prachtige afbeelding zet je met De stilte van de witte stad al een mooi juweeltje in de boekenkast, dus het is te hopen dat de volgende delen van deze trilogie een cover in dezelfde stijl hebben. Op de achterflap valt te lezen dat deze bestsellersensatie uit Spanje spanning, mysterie, geschiedenis en veel sfeer brengt wat de lat wel direct hoog legt. Met de proloog weet de Spaanse auteur direct de toon te zetten die past bij die verwachting. Vanuit de ik-persoon van inspecteur Ayala wordt het verhaal vertelt en wanneer hij, in de proloog, opent met de mededeling dat hij eindigt met een kogel in zijn hoofd heeft weet je dat er in ieder geval iets heftigs te gebeuren staat.
Het is Eva García Sáenz De Urturi goed gelukt om haar personages tot leven te brengen en de lezer met hen mee te laten lezen. Met een mooie combinatie van diepgang op zowel werkgebied als ontwikkelingen in de privésfeer krijg je een goed beeld van inspecteur Ayala, inspecteur de Guana, commissaris Alba en de mensen in hun omgeving. Ook de karakters uit de verhaallijn die zich afspeelt in 1969 / 1970 in dezelfde omgeving, huisarts Urbina en Blanca Diaz en haar verloofde Javier Ortiz de Zárate zijn geloofwaardig tot leven gebracht. Wat Urturi erg goed heeft neergezet als het gaat om deze tijdsperiode is hoe de verhoudingen toen lagen tussen verschillende lagen van de bevolking en welke, vaak ongeschreven, wetten en regels er golden.
De twee verhaallijnen, in 1969 / 1970 en in het heden, komen afwisselend aan bod waarbij er sprake is van een alwetende verteller over de vroegere periode en het verhaal in het heden vanuit de ik-vorm wordt verteld. Dat er een connectie is tussen beide periodes ligt voor de hand, maar Urturi weet de lezer lang in spanning te houden hoe e.e.a. in elkaar steekt. En zelfs als er duidelijkheid komt over de link dan is het boek zeker nog niet aan zijn einde gekomen. Vanaf het eerste begin word je als lezer een verhaal ingezogen en ook niet meer losgelaten. De spanningsopbouw is goed en neemt gestaag toe richting de uiteindelijke climax van het plot. De sterke personages en de intrigerende setting worden in het steeds in beweging zijnde verhaal gecombineerd met interessant en geloofwaardige historische feiten wat dit boek tot een echte pageturner maakt. Gelukkig komt nog dit jaar het 2de deel al uit van deze trilogie, want na het dichtslaan van De stilte van de witte stad wil je natuurlijk wel snel verder kunnen.
www.schrijfplezier.eu: Columns, Recensies en meer.
Copyright © 2023 Schrijfplezier.eu